ای کفش عزیز پاره پاره
ای بد پک و پوز و بدقواره
ای رفته چو کفش تیره روزان
صد بار به پیش پینه دوزان
ای چون دل عاشقان دو صد چاک
ای خورده به جای واکس، بس خاک
یک روز سیاه بودی و نو
وز نور به چهره ی تو پرتو
آن قدر دواندمت پی یار
تا پاره شدی و رفتی از کار
وز گردش سال و ماه و هفته
آن رنگ سیاه نیز رفته
چون چشم بخیل بس که تنگی
با پای ام به جنگی
هر چند ز وصله پینه ییدن
رستم نتواندت کشیدن
ده روز دگر نشو تو پاره
تا پول بگیرم از اداره!!!
درباره این سایت